Μες τούντες μέρες έγινε το 2ο φεστιβάλ κυπριακών ταινιών που είσιε θέμα του για δεύτερη χρονιά την εισβολή/κατοχή/προσφυγιά. Μες τα πολλά και διάφορα τραγικά που είσιε είδα τζιαι μανάες να κλαιν τα παιθκιά τους, γυναίκες να παραπονιούνται πως ο γείτος του συνοικισμού δεν είναι όπως το γείτονα του χωρκού τους. Τα παιθκιά τους, οι συγγενείς τους, η γειτονιά τους εδιασκορπίστηκε σε ούλλη τη Κύπρο τζιαι δεν ζιουν πλέον ούλλοι μαζί όπως εζούσαν έτσι ωραία στο χωρκό τους. Το χωρκό τους είσιεν αέρα ελευθερίας, οι προσφυγικοί συνοικισμοί εν αφύσικοι τζι' ασφυχτικοί. Είχαν τα φκιόρα τους, τες ανέσεις τους. Εζιούσαν σαν άρχοντες.
Όπως έπρεπε να ζει ο καθένας μας.
Κι όμως, αξιοζήλευτε πρόσφυγα. Η καινούργια ζωή που σου επροσφέραν ήταν ό,τι πιο σύγχρονο εμπορούσε να φανταστεί κανείς στην Κύπρο του '74. Σήμερα ούλλοι προσπαθούν να αποκτήσουν τες προσφυγικές σου ανέσεις. Ένα δίπατο μιτσικουρτίν με μια σταλιά αυλούα, μακρυά που γονείς και λοιπούς συγγενείς.
Άγνωστοι μες τους άγνωστους. Στην απόλυτη ελευθερία.
