photo by H.C. Bresson
Επερπατούσε μέσα σ'ένα κτίριο, παλιό, ωραίο, πολυόροφο με καλυμμένους διαδρόμους. Είσιε ένα βρεφος στα σιέρκα της, νάκκον αναγιούμενον αναγεννησιακό. Έκατσε σε μια γωνιά τζιαι έφαε κάτι. Την ώρα πουταν να σηκωστεί ερέξαν κατι κορούες που μπροστά της. Νεολαία. Εκοίταξε τες με συμπάθεια. Εσκεφτηκε πως έπρεπε να ταν παράδειγμα για τζιείνες, να τους δείξει ότι εν εντάξη αν κάμουν κοπελλούιν. Όι μονο εν εντάξη. Εν τζιαι ωραία. Επήρε θάρρος που τούντη σκέψη. Εσηκώστηκε τζιαι επερπάτησε με σταθερό και συνειδητό βηματισμό.
Ήταν ήρεμη τζιαι σίουρη οτι κάμνει το σωστό. Επεριπλανήθηκε νάκκον (τουαλέτες κλπ.) σκεφτόμενη πως έπρεπε να το μάθει τζιαι ο παπάς του. Τούτον εν το σωστό. Παπά έσιει το μωρό γιατί να μεν τον ξέρει. Πάει να φκάλει τον γιο της που τη τσέντα να δει αν ναιν εντάξη – ήταν φιρμένος. Έν ανάπνεε καθόλου. Εφκαιρωσε σαν το χαρτί.
-- Το μωρό μου!
Φυσά του αμέσως μες στο στόμα. Ξανά. Τίποτε. Επαναλαμβάνει αλλό τρεις απανωτές. Τίποτε.
-- Έχασα το που μες στα σιέρκα μου!
Απόγνωση...
-- Μα ένα λεπτό. Πιάσε να δεις, σαν να τζιαι εζουλουππώσαν τα δαχτυλούθκια του.
Ξαναφυσά του. Έκλαψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου