Η δύση της ανατολής - Σταύρος Τορνές

Έσιει τζιαιρό που αντιστέκουμαι στη σύγχρονη ρουτίνα ζωής. Εν τόσο αφύσικη τζιαι ασφυκτική. Η τεχνολογία εξ/ζόρισεν μας άσιημα.

- Έμαστρε εν παγωνιά. Εννα πάω νάκκον νωρίς σήμερα έσσω, να ππέσω να συβράσω.
- Όι γιε μου, πού εννα πάεις; Ανάφκω σου τη θέρμανση, έτα τζιαι θκυο πανατόλ ενισχυμένα τζιαι συνεχίζουμεν.

- Έμαστρε εν πυρά.
- Όι τζιαι έτσι! Άναψε το αρκοντίσιον, πιάε τζιαι παγάκια νύφτου τζιαι εν εντάξη.

- Έμαστρε ενύχτωσε. Έθθωρω καλά, πονούν με τα μμάθκια μου.
- Άναψεν τη λάμπα τον γιο μου! Να κάψουμεν νάκκον πετρόλαον!

Εκαταντήσαμεν απάνθρωποι. Φαγάνες τζιαι απάνθρωποι. Δουλεύκουμεν, δουλεύκουμεν, δουλεύκουμεν, τρώμεν, γλέπουμεν την τηλεόραση τζιαι τζιοιμούμαστε, Ζώα κανονικότατα. Ευτυχώς που παίζουν οι καμπάνες κάθε Κυριακή να μας θυμίζουν πως είμαστε πλασμένοι για πιο τρανά πράματα. Εξηχάσαμε τζιαι γιατί πάμε δουλειά, γιατί τρώμε, γιατί θέλουμε να ζιούμε. Αλλό λλίον τζιαι ούτε να αυτοκτονούμεν έν θα μπορούμε μέσ' τούντην κοινωνία μας, όπως λαλεί ο Τορνές.

Το βίντεο εν που ένα ντοκυμαντέρ αφιέρωμα στον Σταύρο Τορνέ, σπουδαίο, ιδιόρυθμο σκηνοθέτη που μόνο ελάχιστοι γνωρίζουν. Τζιαντέχουν να δουν τα έργα του. Τα αποσπάσματα που την ταινία του ξεκινούν στο 3ο λεπτό περίπου τζιαι πάσειν ως το τέλος.


 

Ελληνικοί Καημοί Ι

Ή αλλιώς ερμηνείες που ξεσηκώνουν τη ψυχή και ορίζουν τον ελληνισμό. Πρώτη πρώτη η "Ελενίτσα μας".