Μες τούντες μέρες έγινε το 2ο φεστιβάλ κυπριακών ταινιών που είσιε θέμα του για δεύτερη χρονιά την εισβολή/κατοχή/προσφυγιά. Μες τα πολλά και διάφορα τραγικά που είσιε είδα τζιαι μανάες να κλαιν τα παιθκιά τους, γυναίκες να παραπονιούνται πως ο γείτος του συνοικισμού δεν είναι όπως το γείτονα του χωρκού τους. Τα παιθκιά τους, οι συγγενείς τους, η γειτονιά τους εδιασκορπίστηκε σε ούλλη τη Κύπρο τζιαι δεν ζιουν πλέον ούλλοι μαζί όπως εζούσαν έτσι ωραία στο χωρκό τους. Το χωρκό τους είσιεν αέρα ελευθερίας, οι προσφυγικοί συνοικισμοί εν αφύσικοι τζι' ασφυχτικοί. Είχαν τα φκιόρα τους, τες ανέσεις τους. Εζιούσαν σαν άρχοντες.
Όπως έπρεπε να ζει ο καθένας μας.
Κι όμως, αξιοζήλευτε πρόσφυγα. Η καινούργια ζωή που σου επροσφέραν ήταν ό,τι πιο σύγχρονο εμπορούσε να φανταστεί κανείς στην Κύπρο του '74. Σήμερα ούλλοι προσπαθούν να αποκτήσουν τες προσφυγικές σου ανέσεις. Ένα δίπατο μιτσικουρτίν με μια σταλιά αυλούα, μακρυά που γονείς και λοιπούς συγγενείς.
Άγνωστοι μες τους άγνωστους. Στην απόλυτη ελευθερία.
5 σχόλια:
dn ime gnostis tou kinimatografou me tin enia pu prepei ala eleos pale ixan touto to 8ema? kati kalitero...
dn ine mono oi prosfiges pu ixan kati kalitero en k ta pedia twn pediwn twn prosfigwn pu i see no point to this!
Καλά, μα κόμα μασούμε καλλιτεχνικά το θέμα της προσφυγιάς? Έν έγινε τίποτε άλλο στην κύπρο μετά για να μας διά ερέθισμα?
Να γράψω κανένα κομμάτι για την κύπρο στα '80ς νομίζω.
Το θέμα του φεστιβάλ είναι όντως ένα Θέμα που μόνο του!
Δεδομένου ότι εν μόλις το δεύτερο φεστιβάλ που διοργανώνουν και ότι οι παραπάνω κύπριοι σκηνοθέτες εζήσαν τα γεγονότα τον τζιαιρό που ήταν νέοι και ορεξάτοι τζιαι υπάρχουν πολλές σχετικές ταινίες εν ανεχτό το να έχουν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το ίδιο θέμα. Άσε που (φαντάζουμαι δλδ) οι πολιτιστικές υπηρεσίες μόνο τέθκοια θέματα θα επιχορηγούσαν.
Οι υπόλοιποι λόγοι που το εκάμαν πιστεύκω ότι είναι καθαρά πολιτικοί. Ήδη που πέρσι υπήρξε αντιπαράθεση μεταξύ των σκηνοθετών. Η συνολική εικόνα που φκαίνει προς τα έξω είναι άκρως αναχρονιστική και μονόπλευρη αφού πολλές από τις ταινίες είχαν ως κύριο λόγο ύπαρξης τη διάδοση της επίσημης ελληνοκυπριακής αλήθειας του πολέμου. Ότι δηλαδή πρόκειται για παράνομη και βάρβαρη εισβολή και δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί.
Είχε και σύγχρονες ταινίες, από νέους σκηνοθέτες. Για παράδειγμα το θέμα της ταυτοποίησης των οστών.
Αλλά όντως. Γιατί; Γιατί τωρά τούτα τα φεστιβάλ τζιαι τούτες οι ταινίες; Προσωπικά θεωρώ ότι είναι μια κίνηση ανάδειξης της ελληνικότητας μας που ανήκει στη μετά του δημοψηφίσματος αντιδραστική περίοδο. Τούτον το δημοψήφισμα αφύπνησε συνειδήσεις. Έπρεπε να γίνει χρόνια πριν.
Θυμούμαι ένα φεστιβάλ κυπριακών ταινιών μικρού μήκους στο ριάλτο ίσως το 2002, με μιαν απαράδεχτη καλαμαριστοποιημένη τέλεια προπαγανδιστική "μάνα του αγνοούμενου". Αλλά άμαν είδα τον "τελευταίο γυρισμόν" εκατάλαβα ότι μπορείς να κάμεις σινεμά για το 74.
Νομίζω έννεν το δημοψήφισμαν που μόνον του, εν μια σειρά γεγονότων που τες διαδηλώσεις της τουρκοκυπριακής πλατφόρμας, το άννοιμαν των οδοφραγμάτων, ως τες εκταφές, που εξαναννοίξαν το κυπριακό, τζιαι τούτον ήταν θετικό, τζι ας μεν οδηγήσει σε λύση. Εννεν μόνο θέμαν ελληνικότητας/ταυτότητας.
Έννεν ο στόχος σου αλλά όπως τα λαλείς εν σάννα τζιαι έσιει κανένα που θέλει να νομιμοποιήσει την κατοχή, τζιαι οι καθεστωτικοί διανοούμενοι αντιστέκουνται. Τζιαι βάρβαρη τζιαι παράνομη (εφόσον εν αποκατάστησεν τη συνταγματικήν τάξη) ήταν η εισβολή, αλλά έσιει τζι άλλες "νομιμότητες" πέρα που το μεταγιωρκατζισμό.
Αδικείς τζιαι τες πολιτιστικές υπηρεσίες, που ότι θωρώ (είμαι εκτός Κύπρου για χρόνια) χρηματοδοτούν τζιαι ενδιαφέροντα μοντέρνα κλπ πράματα στην μουσική τζιαι την τέχνη, όι μόνο διαφώτιση.
Συγνώμη που σε κοντράρω έτσι πολλά, ανακάλυψα το μπλογκ εχτές τζιαι εγούσταρα γεννικά τούτα που γράφεις.
Καταρχήν καλωσόρισες. Γενικά συμφωνώ με τούτα που λαλείς.
Τη μάνα αγνοούμενου έν θυμούμαι να την είδα. Τον γυρισμό είδα τον. Γενικά ήβρα τον κάπως αδύνατο παρόλα τα καλοστημένα πλάνα. Ειδικά στο φινάλε που έπρεπε σόνι και καλά να προβάλουμε το πρόβλημα - για να της δώσουν τη χορηγία ίσως; Έν μου εμίλησε. Μπορείς όμως να κάμεις ωραίες ταινίες με το 74. Έσιει πλούσιο υλικό. Υπάρχουν ταινίες που είναι ειλικρινείς τζι ας είναι και μονόπλευρες.
Οι πολιτιστικές υπηρεσίες κάμνουν ωραία πράματα. Τζιαι σε θέματα προβολής ταινιών. Τελευταίως όμως κάπου νοιώθω ότι εβάλαν στόχο να επαναθέσουν το κυπριακό στην αρχική του -και σωστή- βάση. Ειδικά στες ταινίες που έχουν θέμα τους το 74 κάμνουν αυστηρό έλεγχο (εγώ λαλώ το λογοκρισία). Θωρούν τον κινηματογράφο ως μέσο για να προβάλουν διεθνώς τες πολιτικές μας θέσεις. Πράμα με το οποίο διαφωνώ. Ο κινηματογράφος πρέπει να είναι πάνω απ' όλα τέχνη. Ας κάμουν τα δικά τους, ας αφήσουν όμως τόπο τζιαι για τα άλλα.
Η κατοχή εν κατοχή τζιαι σιαίρουμαι που υπήρξαν οι τότε κινηματογραφιστές τζιαι αναδείξαν το. Όμως, σ' ένα καλλιτεχνικό φεστιβάλ στη σημερινή κυπριακή πραγματικότητα οφείλεις - κατά την άποψη μου πάντα - να δείχνεις όλες τες διαστάσεις του προβλήματος. Ή τουλάχιστον να δείχνεις ό,τι υπάρχει.
Τούτο όμως ένναιν το θέμα που έθελα να θίξω με τούντο ποστ. Κανονικά πρέπει να γράψω άλλο. Τώρα να δούμε.
Δημοσίευση σχολίου